انتظار عامیانه، انتظار عالمانه، انتظار عارفانه
ضرورت علاقه عاشقانه به امام زمان (ع) ارواحنافداه در زندگی
نگاه عامیانه یعنی نگاه سطحی به مفاهیم و مسائل عمیق داشتن و به اندک آگاهی درباره هر چیزی اکتفا کردن. نگاه عامیانه یعنی پردازش اطلاعات اندک و افزایش غیر واقعی و خیال پردازانه آنها.
این عوام زدگی آثار سویی به همراه دارد. یکی از آثار سوء آن فراهم شدن زمینه تحریف و انحراف است. یکی دیگر از آثار سوء آن این است که حتی اگر این عوام زدگی موجب تحریف و انحراف هم نشود، لااقل موجب بیزار شدن کسانی میشود که با دقت و موشکافی برخورد کرده و ضعفهای نگاه عامیانه را به سرعت در مییابند.
عشق واژه ای است که در ادبیات کهن اکثراً به محبت شدید اطلاق میشود و معمولا چنین محبتی بیشتر جنبه معنوی و عرفانی دارد تا جنبه زمینی و مادی چرا که علائق مادی و زمینی معمولا آنچنان اوج نمیگیرند و یا اگر اوج هم بگیرند فرود آمدنشان بسیار سریع اتفاق میافتد. بنابراین خوب است ما هم این لفظ را در غیر از این معنا استفاده نکنیم حتی در روابط عاطفی عادی نیز از به کار بردن آن اجتناب کنیم.
صرف نظر از معنای لغوی لفظ عشق در زبان عربی وقتی به ترجمه عشق در ادبیات غنی و عارفانه فارسی نگاه میکنیم آن را اصطلاحی برای محبت شدید مییابیم که شاخص اصلی آن از خود گذشتگی است. اگر محبتی آنقدر زیاد شود که اصرار بر فدا شدن برای معشوق را در پی داشته باشد آنگاه عاشقی پدید آمده است.
به این ترتیب یکی از بهترین کاربردهای این لفظ علاقه شدیدی است که میتوان به امام زمان ارواحنافداه داشت.
صرف نظر از اینکه نمیشود به امام زمان روحی فداه “کم” علاقه داشت و هر کسی با آن حضرت ارتباط قلبی و عاطفی برقرار کند به مرور زمان به محبت شدید او گرفتار خواهد شد، اساسا ما نیازمندیم که به کسی عاشقانه مهر بورزیم و با عشق او زندگی و وجود خود را گرم کنیم.
این محبت خیلی شدید به کسی جز امام زمان عجّل الله تعالی فرجه الشریف نمیتواند تعلق بگیرد و به ایشان هم نمیتواند که تعلق نگیرد. یعنی نه میتوان کسی را به اندازه او دوست داشت و نه میتوان او را به این اندازه دوست نداشت. اگر محبت ما به آن حضرت تا این حد شدید نیست معلوم میشود که ما در روح خودمان مشکل داریم و الا او دوست داشتنی تر از این حرفهاست.
از آنجایی که محبت شدید جز از راه معرفت عمل صالح و ایمان قاطع به دست نمیآید پس مهمترین راه جلوگیری از آسیبهای علاقه عامیانه، علاقه عاشقانه داشتن به حضرت است. بنابراین تنها راه نجات از عوام زندگی عاطفی را باید در علاقه عاشقانه به امام زمان ارواحنافداه جستجو کرد.
چون کسی که عزم عاشق شدن میکند و از خود انتظار علاقه عاشقانه به حضرت دارد محبور است به تقویت بنیانهای این عشق بپردازد و علم و عمل کافی برای این منظور را به دست بیاورد.
اساسا یکی از مهمترین شاخصهای علاقه عامیانه سطحی بودن و کم بودن آن است که نتیجه طبیعی بی معرفتیها و بی تقواییهاست. برای پرهیز از آسیبهای محبت باید آنرا افزایش داد که فرمود: و الذین آمنوا اشد حبا الله؛ آنان که ایمان آورده اند محبت و عشقشان به خدا بیشتر و قویتر است.
تا اینجا به دو ضرورت و فایده برای لزوم علاقه عاشقانه به امام زمان اشاره کردیم.
یکی نیاز ما به این محبت شدید برای گرما بخشی به زندگی خودمان بود و دیگری کارکرد علاقه عاشقانه به عنوان مهمترین راه برای جلوگیری از آسیبهای علاقه عوامانه به حضرت و تنها راه نجاب از عوام زدگی در ارتباط با ایشان بود.
حجت الاسلام علیرضا پناهیان
