قربانگاه فضیلت ها و ارزشهای والا

« اعْلَمُوا أَنَّمَا الْحَیاةُ الدُّنْیا لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ زینَةٌ وَ تَفاخُرٌ بَیْنَکُمْ وَ تَکاثُرٌ فِی الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ؛ [سوره حدید/ آیه ۲۰]
بدانید که جز این نیست که زندگی این دنیا بازی و سرگرمی و آرایش نمودن و فخرفروشی تان به یکدیگر و افزون طلبی از همدیگر در اموال و فرزندان است».
دنیا دوستی از بزرگ‌ترین و سخت‌ترین حجاب‌هایی است که میان انسان و حقیقت حائل شده و می‌شود و از ورود نور ایمان و معرفت به حریم قلب انسان جلوگیری می‌کند.
امام خمینی(ره) در کلامی زیبا در باره دنیا چنین فرمودند: « انسان چون کودک همین عالم طبیعت است و مادر او همین دنیاست و اولاد این آب و خاک است. حب این دنیا در قلبش از اول پیدا و مغروس(1) است و هرچه بزرگ‌تر شود، این محبت در دل او نمو می‌کند و به‌واسطه این قوای شهویه و آلات لذّت انگیز که خداوند به او مرحمت فرموده برای حفظ شخص و نوع، محبت او روز‌افزون شود و دلبستگی او رو به ازدیاد گذارد و چون این عالم را محل التذاذات و تعیشات خود می‌پندارد و مردن را اسباب انقطاع از آن‌‌ها می‌داند و اگر به حسب برهان حکما یا اخبار انبیا‌ء صلوات‌الله علیهم عقیده‌مند به عالم آخرت شده باشد و به کیفیات و حیات و کمالات آن، قلبش باز از آن بی‌خبر است، چه برسد به آن‌که به مقام اطمینان رسیده باشد؛ لهذا حبّش به این عالم خیلی زیاد می‌شود..» [ صحیفه امام/ ج۹/ ص ۱۱]
دنیاگرایی مذموم که قربانگاه فضیلت‌ها و ارزش‌های والای انسانی است، محصول نوع نسبتی است که انسان با امور زندگی‌اش خواه مادی و معنوی برقرار می‌کند. نسبتی رکودزا و غفلت‌آور که مانع تحرکات فکری و روحی اثربخش می‌شود.
با تأسف گاهی ارتباط با امور معنوی به گونه‌ای است که معنویت در استخدام کامل منِ منفعت‌طلب و لذت‌خواه قرار می‌گیرد.
این‌که برخی از نردبان معنویت‌گرایی بالا می‌روند تا موقعیت اجتماعی و سیاسی خود را تثبیت کنند و به یک شهرت اجتماعی دست یابند یا برخی مقامات دنیوی را به چنگ آورند، مصداق همان دنیا‌گرایی مذموم است.

تمامی تأکیدات عقلی و نقلی در این خصوص به همراه تجارب تلخ تاریخی بیانگر آن است که گستره دنیاپرستی فوق‌العاده وسیع است که بسیار فراتر از ماده و جلوه‌های آن است و دنیاپرستی گاهی در پوشش زیبای معنویت نمایان می‌شود، با این حال مظاهر دنیاپرستی در یک نقطه با هم اشتراک دارند و آن پرستش هواهای نفسانی و پیروی از پندارها و خیال‌های واهی شخص دنیاپرست است.