دریافت
مقام معظم رهبری:
«اگر مهدویت نباشد معنایش این است که همه تلاش انبیاء، همه این دعوتها، این بعثت ها، این زحمات طاقت فرسا، اینها همه اش بی فایده باشد.»
آغاز امامت، با شهادت امام قبلی، و با اندوه آغاز میگردد و به شادی ولایت و تبریک ادامه مییابد که لازم است، این موضوع را کمی آگاهانه تر دریابیم. و سیرة اهلبیت (علیهم السلام) در این مورد چگونه بوده است؟
- اول اینکه طبیعی است که امام، به مناسبت شهادت امام قبلی، محزون باشند. شیعیان نزد امام جدید میآیند و ابتدا شهادت امام قبلی را تسلیت میگویند و سپس با امام جدید بیعت میکرده اند. امام (علیه السلام) با تعابیر مختلف به آنان میفرمودند خوشحال باشید که با ما هستید و شیعیان هم خوشحال از اینکه گمراه نشده‌اند و امام بعدی را شناخته‌اند، به موطن خود باز میگشتند.
و به خصوص تا زمان امام رضا (علیه السلام) که سرآغاز دوازده امامی شدنِ شیعه است، یعنی ما هفت امامی و شش امامی داریم، اما هشت امامی نداریم، هر کسی امام رضا(علیه السلام) را پذیرفته است بنابراین بقیة ائمه علیهم السلام را هم قبول کرده و دوازده‌امامی شده است. البته اهلبیت (علیهم السلام) در یک فضای حزنی زندگی میکردند و میفرمودند بنی‌امیه برای ما عید نگذاشتند، بنابراین سیرة آنها بیشتر به تسلیت و حزن متمایل بوده است. در تقویمهای ایران قدیم، این روز به نام تاجگذاری امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مطرح بوده است، ولی پس از انقلاب اسلامی، تعبیر تاجگذاری تغییر کرد.
- بیعت از بیع میآید به معنای معامله و خرید و فروش، قرآن میفرماید: «وَمِنَ النَّاسِ مَن یَشْرِی نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ؛ برخی از مردم هستند که جان خودشان را برای رضای خداوند متعال میفروشند».
و یا تعبیری که در مورد انسان وجود دارد این است که انسان در یک نوع معامله قرار دارد، «وَالْعَصْرِ؛ إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِی خُسْرٍ»؛ انسان در سود و زیان است. وقتی دنیا مزرعه شد، انسان دائم در حال معامله است و در سود و زیان است و دائم دارد از او کم میشود و خسر یعنی همین. اگر انسان در معامله و سود و زیان است، دین، بیعِ او را جهت میدهد و جهت دهی آن، بیعت با امام است.
در واقع کار دین جهت‌دهی به معاملات انسان است؛ جهت‌دهی به اینکه تو زندگی‌ات را، فکرت را، ذکرت را، وقتت را، قلمت را، علاقه هایت را، دغدغه هایت را و هزینه های مالیت را برای چه مصرف کنی؟ اگر جهت ندهی، خُسر است، مثل یخی که دارد آب میشود سرمایه هایت هم دارد نابود میشود.
دین جهت میدهد که سرمایه های وجودت را به چه کسی بفروشی.
امام علی(علیه السلام) میفرماید: «الا ان ثمنک الجنه فلا تبیعوها الا بالجنه؛ آگاه باشید که قیمت جان شما بهشت است، پس نفروشید آن را مگر به بهشت.» تازه این بهای جان شماست و بالاتر از این روح شماست که بهای آن، خود خداست. پس حالا که قرار است جان ما برود، برای که و برای چه برود؟ چه بخواهیم و چه نخواهیم این جانمان دارد رایگان میرود. چه خوب است که این جانمان را به دست کسی بسپاریم که هم خوب مدیریت میکند و هم دوستمان دارد.
بیعت این ثمره را هم دارد که وقتی فهمیدی طرف حسابت امام حسین (علیه السلام) یا امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف) است، رفتارت، زندگی‌ات، برخوردت، همه به او بیشتر متمایل میشود.
چنانکه گفتیم، تجدید عهد و پیمان و بیعت با امام، سابقه داشته است؛ به عبارت دیگر، سیر زندگی اهلبیت(علیهم السلام) اینگونه بوده است که هرگاه امامی به شهادت میرسید، شیعیان نزد امام بعدی میآمدند و عرض ارادت میکردند و ضمن عرض تسلیت شهادت امام قبلی، با امام جدید هم تجدید عهد و بیعت میکردند؛ حتی امامان قبل از شهادت، برای امام بعد از خود نیز از مردم بیعت میگرفتند؛ مثلاً پیامبر اسلام (صل الله علیه و اله و سلم)، در غدیر خم نسبت به حضرت علی(علیه السلام) از مردم بیعت گرفتند و فرمودند: «من کنت مولاه فهذا علی مولاه»، بعد دستور دادند که همگان بر قبول ولایت و وفاداری نسبت به آن با امیرالمؤمنین(علیه السلام) بیعت کنند، به نقل تاریخ سه شبانه‌روز طول کشید تا همگان توانستند با علی(علیه السلام) بیعت کنند؛ حتی خانمها هم با قرار دادن دستشان در ظرف آبی با آن حضرت بیعت کردند و یا پیامبر فرمود: «سلّموا عَلی عَلیّ بأمیرالمؤمنین (بامره المؤمنین)؛ به حضرت علی به عنوان امیرالمؤمنین سلام دهید». گاهی وقتها پیامبر یا امام، نسبت به امام بعدی، از افراد عهد و پیمان خصوصی و عمومی میگرفتند. جالب اینکه گاهی هم برای خودشان از مردم عهد و پیمان و بیعت میگرفتند؛ مثلا پیامبر اسلام (صل الله علیه و اله و سلم) از مسلمانان همراه خویش بیعتی گرفت که بعدها «بیعت رضوان» نامیده شد. ائمه (علیهم السلام) هم برای امامت خودشان از مردم بیعت مجدد میگرفتند یا متذکر بیعت گذشته میشدند. روایاتی که «انشدکم الله» دارد به این موضوع برمیگردد.
حضرت علی(علیه السلام) چند بار متذکر بیعت میشوند؛ امام حسین (علیه السلام) نیز یک سال پیش از واقعة عاشورا در مِنی، یادآور بیعت میشود و وقتی امام حسین (علیه السلام) و حضرت علی (علیه السلام) از مردم میخواهند و جواب نمیدهند، آنها را نفرین میکنند. «انشدکم الله»، شما را به خدا قسم میدهم که شما نبودید که پیامبر فرمود: «اولی بکم من انفسکم»؟ چهار پنج تا از صحابة پیامبر (صل الله علیه و اله و سلم) میگویند ما پیرمرد شدیم و یادمان نمیآید که حضرت آنها را نفرین میکند. این نکته مهم است که گاهی وقتها امام، جامعه را به آن بیعت با خود متذکر میشود.
بنابراین با نزدیک شدن به ایام نهم ربیع‌الاول، آغاز امامت یگانه منجی عالم بشریت و سخن از بیعت با امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف)؛ برای کسی احساس غریبی پیش نیاید؛ زیرا تجدید عهد و بیعت برای جریان امامت امام عصر (علیه السلام) ارواحنافداه چیز عجیبی نیست.
یوم الله نهم ربیع الاول، سالروز آغاز امامت امام زمان(عج) و روز تجدید میثاق با آن امام همام و آخرین ذخیره الهی می‌باشد، شایسته است عاشقان و منتظران در هر کجا هستند در این روز بصورت ویژه توجه به امام زمان(عج) روحی فداه نمایند، چرا که نهم ربیع الاول، در امتداد غدیر و بلکه خود، غدیری دیگر است. باید در این روز با امام زمان(عج) ارواحنافداه ، تجدید پیمان کرده و بر مفاد عهد و میثاق خود مروری دوباره داشته باشیم و به بازشناسی و بازخوانی حقوق و تعهداتی که نسبت به آن امام نور و امید همه مستضعفان عالم بر عهده داریم بپردازیم، طبق روایت امام صادق(ع): «همانا، عهد در نزد خداوند، پذیرش ولایت امیرالمؤمنین(ع) و امامان بعد از اوست» (تفسیر نورالثقلین، ج3، ص632).
ادامه دارد انشاءالله...
