قال مولانا الامام المهدی (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف):
(لَیْسَ بَیْنَ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ وَبَیْنَ أَحَد قِرابَهٌ، وَمَنْ أَنْکَرَنی فَلَیْسَ مِنّی، وَسَبیلُهُ سَبیلُ ابْنِ نُوح)(1).
بین خداوند عزّوجلّ و هیچکس قرابت و خویشاوندى نیست، هر که مرا انکار کند از من نیست، و راهِ او راه فرزند نوح است.
این عبارت، بخشى از جوابهاى امام زمان (علیه السلام) به پرسشهاى اسحاق ابن یعقوب است. از جمله ى آن سؤالها، سؤال از حکم کسانى است که از اهلبیت علیهاسلام و نسل پیامبرند و از فرزندان عموى آن حضرت شمرده میشوند، ولى منکر امام زمانند. او میپرسد: «آیا با وجود اینکه منکران حضرت، از ذرارى پیامبرند، گمراه اند یا نه؟» حضرت (علیه السلام) در جواب این سؤال به نکته اى اشاره میکند و میفرماید:
میان خدا و هیچکس، قرابت و خویشاوندى وجود ندارد که به جهت آن درباره اش ملاحظه ى خاصى صورت گیرد، لذا اگر فردى نافرمانى خدا را کند ـ هر کس که باشد ـ سرنوشتش دوزخ است.
یکى از موارد نافرمانى خدا، انکار امامت امام زمان ارواحنافداه یا انکار وجود اوست. آنکه این نظر را داشته باشد، راهى را که مى پیماید، راه فرزند نوح است. او به هر جا پناه برد، نجات نیابد، همانگونه که کوه بلند، فرزند حضرت نوح را نجات نداد. این حدیث را روایتى که شیعه و سنّى در کتب روایى خود آورده اند، تأیید میکند، و آن اینکه پیامبر (صلى الله علیه وآله وسلم) فرمود: مَثل اهلبیت من، مَثل کشتى نوح است، هر کس سوار بر آن شود، نجات مییابد و کسیکه از آن تخلّف کند، غرق میشود.(2)
منابع :
1- کمال الدین، ص484، ح3 ; الغیبه، طوسى، ص290، ح247 ; احتجاج، ج2، ص283 ; کشف الغمه، ج3، ص339 ; إعلام الورى، ج2، ص270 ; الخرائج و الجرائح، ج3، ص1113 ; بحارالأنوار، ج53، ص180، ح10.
2- بصائر الدرجات، ص317، ح4 ; مستدرک حاکم، ج3، ص151.
