اصولاً آنچه که به یک مؤمن عظمت می دهد، پیوندیست که با خداوند متعال دارد.
نقل شده که شخصی خدمت یک اهل معرفتی رسید و به او گفت که ظاهراً تنها بودی، گفت: نه، الان که شما آمدی تنها شدم.
چونکه مؤمن میداند خدا با اوست.
«هُو مَعَکُم اَینَما کُنتُم»(۱)
او باشماست هر کجا که باشید.
«إنَّ مَعِیَ رَبّی سَیَهدین»(۲)
مسلّما پروردگارم با من است، به زودى مرا هدایت میکند.
تمام وحشت اهل ایمان از این است که خدا از آنها بِبُرد.
در حالیکه افراد مادی و افراد عادی و طبیعی برعکس اند.
اگر دور و بر آنها را مردم بگیرند احساس غرور و شادمانی میکنند و برایشان مهم نیست که آیا با خدا پیوندی دارند یا پیوندی ندارند. اگر نمازی از آنها قضا بشود، مهم نیست!!
و اگر دعایی در طول روز بخوانند یا نخوانند مهم نیست!!
در حالیکه آنچه وجود و حقیقت یک مؤمن را به تلاطم در می آورد و او را دچار اضطراب میکند این است که ساعتی بر او بگذرد و روزی بر او بگذرد بلکه آنی بر او بگذرد و او خود را در محضر خدا نبیند…
فَأَیْنَ تَذْهَبُونَ (۳)
پس به کجا می روید؟...
پی نوشت :
(۱)(سوره ی حدید آیه ۴)
(۲) (سوره ی شعراء آیه ۶۲)
(۳) (سوره تکویر آیه ۲۶)
